BAŞARIYA ADANMIŞ BİR NESİL İSTİYORUM…

Dünya var oldukça bırakın bir gün bir an bile durması düşünülemez. “Ben artık yoruldum, kısa bir mola alayım” deme lüksüne sahip değildir dünya dedikleri. Kısacası yaşadığımız yer, mekan olan dünyamız bizlere bu hayatı vermek için hiçbir zaman; “Sayın yolcularımız …….. dinlenme tesisinde 30 dakika yemek ve ihtiyaç molası veriyoruz.” demiyor.  Neden mi? Çünkü hepimizden aldığımız oksijenin hakkını vermemizi istediği için. O halde var mısın sana bu yaşamı sağlayan dünyaya bir bedel ödemeye. Eğer cevabınız “EVET” ise yazının bundan sonraki kısmını okumaya devam etmenizi tavsiye ederim. (Cevabı hayır olanlar üzülmesin sonraki yazıları beklesinler.) Hızla değişen, gelişen ve mesafelerin her geçen gün kısaldığı yani küreselleşme olgusunun daha hızlı yaygınlaştığı bir zamanda yaşıyoruz artık. Bu durum elbette kaçınılmaz ve yadırganamaz. Ancak eleştiri konusu olması gereken durum var. “Acaba insanlar olarak biz bu duruma ayak uydurabilmek için gerekenleri yapıyor muyuz?” diye sormaktan kendimi alamıyorum. Yoksa kaçmayı, hatta kaçabildiğimiz kadar uzaklara kaçmayı mı tercih ediyoruz? Teknoloji, değişim, gelişim vs. bunlar bizi bozar deyip vazifemizi yapmamak için mazeretlere mi sığınıyoruz? Unutmayın ki, karga yuvası bulunduğu ağacı ne kadar saklayabiliyorsa mazeretlerde sizi o kadar saklayabilecektir. O zaman ya seni saklayabilecek kadar büyük mazeretlerin olsun (ölüm gibi… yoksa var olduğun sürece hiçbir mazeret seni saklayamaz) ya da mazeretlerin, bahanelerin olmadığı bir hayatın olsun.

HEDEFLERİ OLAN KİŞİYİ NE RÜZGAR NE FIRTINA HİÇBİR ŞEY DURDURAMAZ.
Bazen düşünüyorum da insanları asli görevlerini yapmaktan alıkoyan unsurlar nelerdir diye. Netice hemen hemen her seferinde aynı yerlere varıyor. Bunlardan birincisi insanları çalışmaya sürükleyen bir amaçlarının olmaması. Özellikle de bunu geleceğimiz dediğimiz gençlerimizde görmek en acısı diye düşünüyorum. Hayata atılmasına ramak kala üniversitelerimizde okuyan gençlerimiz üniversiteleri ders çalışma, araştırma yapma gibi bir birim olarak görmemekte, aksine yanlış olmasına rağmen “Üniversitede mi ders çalışacağız?” olgusuna kapılmışlardır. İlkokulda ne olmak istiyorsunuz diye sordukları zaman genellikle “bilmiyorum” cevabı ile karşılaşırsınız. Bir üniversite öğrencisine sorduğumuz zaman bu cevap yerini “Okul bitsin bakarız.” haline dönüşmektedir. Ama neticede her ikisinde de sonuç aynı; bir yere ulaşma arzusu, isteği yok çünkü öyle bir amaç, hedef yok. Birde tüm bunlara atalet duygusu ve ülkemizdeki yaşam şartlarını bahane eden mazeretler eklenince aynı perde aynı sahne ve aynı oyunla karşı karşıyayız. Sanki ben bu oyunu daha önce görmüştüm. Çünkü benzer durumlarla birçok arkadaşım karşılaşmıştı diye anlatırız çevremizdekilere… Nedense birçok kişiye sorunlar nelerdir diye mikrofonu uzattığınızda saatlerce konuşabilme özelliğine sahip iken “Şöyle bir soruna çözüm öneriniz nedir?” diye sorarsanız birkaç cümle belki söyler. O cümlelerde emin olun ki “Kardeşim bunlar benim işim değil; yönetimin sorunu, devletin sorunu.” gibi cevaplarla topu başkalarına atmaktan ibarettir. Peki, ne yapmak gerekir? Sorunları dile getirmeyelim mi, eleştirmeyelim mi? Kesinlikle hayır. Ama biraz da çözüm odaklı düşünce ufkunu yakalamamız gerekiyor diye düşünüyorum. Hepimiz bu ülkede, bu dünyada yaşıyorsak çözüm üretmekte bizim görevlerimizdendir. Buraya kadar her şey tamam dediğimiz anda ise karşımıza şöyle bir sorun çıkmaktadır: “Bu benim işim değil, bu benim branşım değil.” Bu soruna çözüm önerim ise, yok kardeşim böyle bir mazeret asla kabul edilemez. Bilgi üretme ve bilgiyi etkin kullanma çağını yaşadığımız böyle bir zamanda sen, sen olarak asli görevlerini yaptıktan sonra diğer alanlarda da kendini yetiştirmek ve geliştirmek zorundasın. Peki, ne yapmam gerekir diye soruyorsan çok basit. Dünyayı örnek alman yeterli. Dünyanın görevi nedir? Belli bir düzen, intizam kurallarına göre doğru istikamette dönmek. Evet, sadece dönmek. İncelerseniz dünya kendi görevini kusursuz yapmaktadır ve diğer kişilere de vazifelerini yapabilme ortamı sunmaktadır. O halde bizim yapmamız gereken de bu yönde olmalıdır. Öncelikle kendi işimizin uzmanı olmak ve etrafa ışık saçmak. Hayattaki yaşama gayeniz ne olursa olsun hem yaşayın hem de yaşatın.

HAYALLER HİÇ BİTMEMELİ
Her gün yeni bir hayalin peşinden koşmalısın, hayaller hiç bitmemeli. Şunu unutma ki hayallerin tükendiği yerdir seni hayattan koparan. Yaşama bağlı kalmak, hayatı doyasıya yaşamak ve  çevrene ışık olmak istiyorsan tek yapman hayallerini hedef tahtasına yerleştirmektir. Her günü  fırsat bilip taş üstüne taş koymalı insan. Her gün yeni bir şeyler öğrenmeli ve öğretmeli. Öyle demiyor mu kainatın eşsiz sultanı “İki günü eşit olan zarardadır” diye.  Unutma senden öncekileri başarılı kılan tek unsur onlar başarılı olmayı gerçekten istemişlerdi. Peki, seni alıkoyan ne? Onlar da senin gibi biriydi, fiziksel olarak hiçbir fark yoktu aranızda. Gençlik sana sesleniyorum. Yaşadığın bu zamanların kıymetini ilerde daha iyi anlayacaksın. “Keşke” lerle yaşamak istemiyorsan başarı kılavuzunu izlemeye devam et.